Friday 11 November 2011

Δέος


25Χ30

Λάδια σε καμβά λοιπόν, χωρίς νέφτι, αλλά με μπόλικο λινέλαιο, έτσι, για να θυμηθούμε τα παλιά, έτσι, για να μη στεγνώσει ποτέ και να λάμπουν τα χρώματα όσο το δυνατό περισσότερο. Σε αυτό το έργο, πραγματικά, απόλαυσα τη δημιουργία δουλεύοντάς το με δέος και σχεδόν, εκστασιασμένος. Και η μυρωδιά του λινέλαιου... πόσο μου αρέσει. 
Στεναχωρήθηκα όμως για ένα πράγμα... που δέν είχα καμβά 2,5μΧ3μ και αναγκάστηκα να το κάνω σε κάποιον πολύ μικρότερο... Αλλά, για τέτοιο καμβά θα χρειαζόμουν ατελιέ και όχι το σαλόνι μου. 
Πίσω στα αφηρημένα λοιπόν και στην απόλυτη ελευθερία της έκφρασης - χωρίς περιορισμούς και κανόνες. (Αυτό το χωρίς κανόνες ρε παιδί μου, από μικρός το γούσταρα). 
Και νομίζω πως αυτή τη φορά, η φωτογραφία  αντιπροσωπεύει το έργο τουλάχιστον 80%. Για το υπόλοιπο 20%, δυστυχώς, καμία φωτογραφική δεν είναι ικανή. Θα πρέπει να το δεις από κοντά για να έχεις 100% της εικόνας και της αίσθησης του έργου. 
Θυμάμαι μια φορά στο Θησείο που είχα δει μια έκθεση με τα χαρακτικά του Edward Munch. Παρόλο που ήξερα τα περισσότερα από φωτογραφίες στο διαδίκτυο, από κοντά, δεν είχαν καμία σχέση. Πολύ ανώτερα! Χώρια που από κοντά έβλεπες το πραγματικό μέγεθος, τις πινελιές και την παραμικρή λεπτομέρεια, κάνοντάς σε να αισθάνεσαι δέος. Να τη πάλι αυτή η λέξη. 
Τελικά, έτσι θα το πω. Δέος. Γιατί σε αυτό το έργο, έτσι αισθάνθηκα. 
Και αν δεν το σταματήσω εδώ αυτό το παραλήρημα, είμαι ικανός να γράφω για πάντα, οπότε ΣΤΟΠ!