Monday 13 February 2012

Το καύκαλο


Λάδια σε καμβά
30Χ40

Το θέμα το εμπνεύστηκα από μια σκηνή από την ταινία "Καραβάτζιο" (βιογραφική για τον Μικελάντζελο ντι Καραβάτζιο) και από το ομώνυμο διήγημα του Καρυωτάκη .

Η παλέτα μου

13 comments:

Γιώργος Μικάλεφ said...

ωραίο και αυτό το καύκαλο! Και το βιβλίο είναι άψογο!

φόρα said...

ωχ! το πες και το κανες!
είναι πιο άρτιο τεχνικά απ το πρώτο...
τώρα για τον αυθορμητισμό... αν καταπιάνεσαι με παραστατική ζωγραφική, υπάρχει αλλά πολύ έμμεσα, ανεπαίσθητα...
μπράβο,
η επανασταση είναι κάθε στιγμή,
γιατί είναι στιγμιαία,
εβίβες!

MYSTELIOS said...

Τέλειο αν και ομολογώ πολύ τρομακτικό !!!
Καλό βράδυ και καλή συνέχεια !!!

Λερναία Ύδρα said...

ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΚΑΙ ΜΕ ΜΕΤΡΑ(ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΜΕΤΡΑ,ΠΑΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΧΡΗΣΤΟΝ)ΜΑΘΑΜΕ ΤΕΛΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΟΥ ΤΟ ΕΜΠΝΕΥΣΤΙΚΕΣ ΠΟΥΤΟ ΕΙΧΕΣ ΑΦΗΣΕΙ ΓΡΙΦΟ.ΠΑΝΤΑ ΤΕΤΟΙΑ .ΕΒΙΒΕΣ ΚΑΙ VENCEREMOS

Χρήστος Αντισθένης Ζάχος said...

προς όλους

Συνειδητοποιώ πως τελικά αυτό είναι καλύτερο. Απλά, χάνει από αυθορμητισμό (που κερδίζει το πρώτο), αλλά είναι πιο προσεγμένο και ρεαλιστικό (δεν μου αρέσει ο ρεαλισμός, υπάρχει και η φωτογραφία γι' αυτό). Έχει όμως σουρεαλιστικά στοιχεία - καθώς το βιβλίο αιωρείται και το χρώμα κάτω από αυτό είναι ακαθόριστο. Όχι ως χρώμα, αλλά ως αντικείμενο.
Δεν το θεωρώ τρομακτικό - είναι συμβολικό - και ο θάνατος είναι ένα κομμάτι της ύπαρξης που δίνει νόημα στη ζωή. Αν δεν υπήρχε αυτός, δεν θα είχε αξία η ζωή.
Κι αν φύγουμε από τα μέτρα και τις προοπτικές (παν μέτρον άχριστον όπως λέει και ο Λερναίος), μπορούμε να δούμε την εικόνα του αγαπημένου μας ποιητή να στοιχειώνει το δημιούργημα τούτο. Όχι όμως για να μας φοβίσει, αλλά για να μας βοηθήσει, να μας εμπνεύσει.
Πολύ το βαρύναμε το θέμα κι έχει αδειάσει και το ποτήρι...
Το γεμίζω ξανά και
Venceremos!
Ωραία η τέχνη αλλά στο δρόμο γεννιούνται συνειδήσεις.
Εβίβες σε όλους!

Θα τον αλλάξουμε τον κόσμο ρε!
Ναι, όλοι εμείς και ο καθένας μόνος του. Θα τα καταφέρουμε.
Εβίβες ξανά!

Μαρια Τζιατζιου said...

Πέρα απ' την πιο σωστή τεχνική και την ακρίβειά της που κάνει το καύκαλο να στέκει απέναντί μας με τόση ..να την πω.."θρασύ ομορφιά" και "τουπέ" όλο αυτό με πάει αλλού εμένα με το 1ο και το 2ο έργο. Βελτιώνουμε τον εαυτόν μας..τον δίνουμε προσεγμένο προς τα έξω [2ο έργο] αλλά...ΑΓΑΠΑΜΕ αυτό που στην ουσία είμαστε [1ο έργο] και δεν το κρύβουμε στην "αποθήκη"..
Είναι καλά που είσαι ο εαυτός σου κι εγώ αυτό το θαυμάζω [όλα τα έργα] ΕΒΙΒΕΣ!!!

ελία βεβία said...

οοοο πάρα πολύ ωραίο :)
τρομαχτικά άψογες γραμμές ... !

Paraskevi Lamprini M. said...

Χρήστο, μου αρέσει πολύ... πάντα τέτοια...

Χρήστος Αντισθένης Ζάχος said...

@Μαρία Τζιατζιου
ω, με έχεις καταλάβει, δεν μπορώ να κρυφτώ.
δεν ξέρω τι να πω...
όλοι μου οι εαυτοί, εδώ.
ευχαριστώ για την προσοχή που δείχνεις στο έργο μου.
Να είσαι καλά!
και εβίβες, εννοείται.

@ελία βεβία
δεν ξέρω για το άψογο, αλλά τουλάχιστον είναι προσεγμένο.
Να είσαι καλά κι ευχαριστώ για το σχόλιο.

@ paraskevi malouxou
Παρασκευή, δεν ξέρω αν υπάρχει λόγος να κάνω πάντα τέτοια,
αλλά καταλαβαίνω την καλή σου πρόθεση και την ευγένεια.
Να είσαι καλά λοιπόν κι ευχαριστώ για το σχόλιο.
Εβίβες!

Χρήστος Αντισθένης Ζάχος said...

Γράφοντας αυτά τα 2 λογάκια κάτω από τον πίνακα, έκανα ένα ορθογραφικό λάθος. Έγραψα την πηγαία, "πυγαία".
Δεν ήταν λάθος τελικά, το "πυγαία" ισχύει. Ναι έτσι γράφεται. Απλά σημαίνει κάτι άλλο...

Κατά Μπαμπινιώτη λεξικό, έχουμε τα εξής:
πυγή - πυγαίο/α = αρχαιοπρ. ο πρωκτός και οι γλουτοί, τα οπίσθια, ο πισινός. ετοιμολογία αβέβαιη πύννος=πρωκτός, ισλ. fjuk, puga χιονοθύελλα, σφοδρός άνεμος κ.α.

Δηλαδή, στα απλά ελληνικά, πυγή είναι ο κώλος. Πυγαία έμπνευση είναι η έμπνευση του κώλου.
Τελικά η δυσλεξία μου με έχει βοηθήσει στο να λέω πάντα την αλήθεια, ακόμα κι όταν κάνω λάθος.

Ακούς εκεί πυγαίο... χαχαχαχχαα!!!!
Εβίβες!

(μαθαίνουμε και γραμματική...)

Poet said...

Αν οι νέοι δεν ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο, τι σκατά νέοι θα ήταν; Κι αν δεν πίστευαν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, τι σόι ουτοπιστές (δηλαδή νέοι) θα ήταν;
Το πιθανότερο βέβαια είναι να τους αλλάξει αυτούς ο κόσμος. Και να γίνουν σκέτα καύκαλα, όπως οι θλιβερές κουράδες των κομμάτων που βλέπουμε στην τηλεόραση. Ή η ωραία δυσοίωνη ζωγραφιά σου, Χρήστο μου.

Έχετε την ηθική (αν χρειαστεί και την ανήθικη) συμπαράστασή μου.

Areti said...

ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΧΕΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ!!!ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΡΕΑΛΙΣΜΟ. ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ.

Χρήστος Αντισθένης Ζάχος said...

@Poet
Πιστεύεις δηλαδή πως από ουτοπιστές μπορεί να καταλήξουμε κομματικές κουράδες; Αν είναι να γίνει κάτι τέτοιο, τότε προτιμώ να καταλήξω ένα καύκαλο και να μην προδώσω ποτέ την ουτοπία μου.
Αλλά, απ' όσο ξέρεις, το μόνο κόμμα που μπορώ να εμπιστευτώ, είναι αυτό το σημείο στίξης , και τίποτε άλλο.
Όχι, εμπιστεύομαι και την τελεία . το θαυμαστικό ! το ερωτηματικό ; του τόνους ' κλπ.

Φεύγουμε όμως από το θέμα και πάλι.
Δεν πιστεύω πως είναι δυσοίωνη αυτή ζωγραφιά. Το πνεύμα του ποιητή είναι που μας χαρίζει την έμπνευση σαν γράφουμε. Αλλά από την άλλη, μπορεί ο καθένας να το βλέπει όπως θέλει και να βγάζει τα δικά του συμπεράσματα.
Να είσαι καλά Τόλη.

@Areti
Καλησπέρα Αρετή κι ευχαριστώ για το σχόλιό σου.
Να είσαι καλά και να δημιουργείς.
Καλή συνέχεια.